They call me MTG

Allereerst, excuses dat we zo lang niks van ons hebben laten horen. Maar er was een goede reden voor. We zijn namelijk super druk bezig geweest met afstuderen en ook met leuke dingen doen. We maken zo veel avonturen mee hier, het is super bijzonder.

Om te beginnen zijn we naar een hutterieten kolonie geweest. Dat is vergelijkbaar met de Amish, maar dan supermodern. Maar dan anders. We werden uitgenodigd dor een van de mensen die we op kantoor bij de organisatie zijn tegengekomen. Deze man is geboren in een kolonie maar heeft deze op jonge leeftijd verlaten. Het was zijn eerste keer terug op deze plek. Deze mensen leven in een kolonie bij elkaar omdat dat volgens hen de juiste manier van leven is. Ze leven volgens de regels van de Bijbel en in hun huizen en gebouwen zijn op de muren heel veel Bijbelteksten te vinden. Maar ze gebruiken niet echt de Bijbel maar vooral de geschriften die Jaco Hutter en nog iemand hen hebben nagelaten. Ze komen uit Duitsland en het dialect wat ze spreken is ook een verbastering van het Beierse accent. We hebben veel punten gescoord toe ze hoorden dat wij hen konden verstaan en zelfs de oude Duitse letters konden lezen. Ze hebben ons hun hele terrein laten zien en ons vee uitgelegd over hun manier van leven. Alles, echt alles is gezamenlijk. Wonen met zo’n 60 man bij elkaar is geen kleine onderneming, maar alles is uitstekend georganiseerd. Voor alles is er 1 bankrekening en die is van iedereen. Je mag studeren, maar het is wel de bedoeling dat je terug komt en dan je kennis ten dienste stelt van de kolonie. Het was een bijzondere ervaring, vooral omdat het idee van het gemeenschap denken zo ver af staat van de ideeën van de moderne individualistische maatschappij waarin wij ons dagelijks begeven. Deze mensen zijn bereid om alles met elkaar te delen. Ergens lijkt het me best tof om een paar weken bij deze mensen te wonen. Geen computer behalve voor het werk, geen telefoon behalve voor je bereikbaarheid. (is wel nodig met de enorme afstanden die het terrein van deze kolonies beslaan) Alles delen met iedereen, zorgen voor elkaar, den wat je verteld word om te doen en niet meer je eigen verantwoordelijkheden dragen maar alleen die van de kolonie. Klinkt mij best ideaal in de oren.

Maargoed. Volgende avontuur waren de tickets die we gekregen hadden voor onze tweede Manitoba Moose game. We hadden plaatsen in en van de luxe suites, helemaal bovenin het stadion. We hadden een prachtig uitzicht en hebben genoten van de wedstrijd. Helaas wisten de mannen weer niet te winnen, maar dat lag niet aan ons of aan de schreeuwende kids naast ons. Wij hebben ze hard genoeg aangemoedigd.

Ik schrijf deze blog met licht vermoeide ogen. Ons laatste avontuur was namelijk wat vermoeiender. We zijn met de kerk waar we tot nu toe elke zondag naartoe zijn geweest op jeugdweekend geweest. Retreat, zoals ze dat hier noemen. Het mooie is dat een heel groot gedeelte van deze groep niet naar deze kerk gaat. Winnipeg heeft een bijzonder grote hoeveelheid kerken en veel van hen waren vertegenwoordigd in de groep die meeging. Hoewel wij beiden eerst twijfelden toen we op onze eerste zondag al werden uitgenodigd, nadat we steeds meer mensen leerden kennen en de groepsdruk om mee te gaan werd opgevoerd, hebben we ons toch opgegeven. En daar hebben we geen spijt van gehad. Om te beginnen de locatie. Een flink end uit de stad, veel meren in de omgeving, ietsje bergachtiger, waarschuwingsborden voor beren en heel veel bomen en sneeuw. Die verdween later voor het grootste gedeelte want het lijkt er verdacht veel op dat de lente is gekomen en dat de winter niet meer terug komt. Vinden wij niet erg want we zijn die snowboots toch wel zat. Dan het gebouw. Prachtig. Een aparte kapel was er, een schaatsbaan en alles was gebouwd aan de ronding van Red Rock Lake. Het eten werd verzorgd door de crew van daar en dat was heerlijk. Hoewel we wel even vreemd keken bij de aardappels bij ons ontbijt. Ook de worstjes hebben we laten staan, maar slagroom en bosbessen op Franse toast, dat is toch best goed te eten. Ook cinnamonrolls, oatmeal en nog meer heerlijkheden hebben wij enthousiast verorberd.
De mensen waren fantastisch. Hoewel vooral ik me lichtjes zorgen maakte over het hele weekend Engels blijven praten is dat helemaal goed gekomen. Ik heb zelfs meegedaan aan woordspelletjes. In en groep waarin mensen Spaans of Spaansachtige talen, Duits of zoals wij, Nederlands als moedertaal hebben was er veel begrip voor ons gerommel met de taal. Er kwam zelfs een moment dat ik mezelf een Engelse uitdrukking hoorde uitleggen. Het was heerlijk om met zo veel mensen gezellig te kunnen praten en kletsen. We zitten natuurlijk veel samen en dat is heel gezellig, maar afwisseling is wel belangrijk. We hebben broomball gespeeld op de schaatsbaan. Dat is een soort van hockey, maar dan met een soort van driehoek aan het einde van je stok en op je schoenen op het ijs. Als je denkt dat je met snowboots wel een hoop grip hebt, dat is dus niet waar. Het was een prachtig spel waarin iedereen zijn portie van uitglijden en geschraapt ijs over zich heen kreeg. Door de hogere temperaturen was het ijs zacht en iets meer gesmolten dus nat werden we ook.
Naast eindeloos veel bordspelletjes, broomball en groepsspelletjes hebben we ook een grote game gedaan. Het thema was survivor en de spelletjes zouden daar ook mee te maken hebben. We werden opgedeeld in groepjes en met die groepjes zouden we de spellen doen. Daarmee zouden we punten verdienen. Ik kwam in groepje 5 en het was meteen super gezellig. Groepje 5 had 5 mensen en we deden het spel survivor. Onze naam werd natuurlijk sur-five-ors. Toen we meteen de eerste twee spellen wonnen kon de teamspirit niet meer kapot. Omdat we ook punten kregen voor aanmoedigen en teamwork, kwamen we bij het eten al bij bijnamen en een teamyell. Mijn naam is MTG (Marianne The Great, want meer awsome als dat wordt het niet). Mijn groepsgenoten razpataz, albatoss, alcatraz en mongoose waren zo fantastisch en gezellig dat we het spel hebben gewonnen en met een giftcard van Tim Hortons naar huis mochten. Ik had wel een beetje keelpijn van het juichen en gillen.
Ook de bijeenkomsten in de kapel waren tof. De jeugdpastor van de kerk hield een soort van preek en we hebben gezongen met elkaar. Van mij hadden de momenten die we hadden in kleinere groepjes best wat langer gemogen want het is heel interessant om te horen over ieders manier van geloven en christen zijn. In de avonden hebben we tafelvoetbal gespeeld en mensen beter leren kennen. Het voordeel van dit soort weekenden is altijd dat je mensen op een hele ontspannen manier sneller kan leren kennen, maar misschien is dat voor ons juist een nadeel. Ik heb het gevoel dat ik hier nu echt vrienden heb gemaakt. Prachtig mooie mensen die we over vier weken precies gaan verlaten en niet mee zullen zien tenzij we terug komen hier of dat zij naar Nederland komen. Ik heb al met een iemand afgesproken die in de zomer naar Nederland komt. Anderen hebben Duitse roots en weer anderen hebben plannen voor een wereldreis. Wie weet..

Maar onze tijd hier is nog niet voorbij. Voor ons afstuderen moet er nog veel werk verzet worden. Deze week gaan we de laatste interviews doen en verwerken. Daarnaast gaan we vast nog meer leuke dingen doen. Er komt vast nog wel een blog binnenkort. 