Inburgering

Wat blijkt, in het Engels schrijven gaat nu al haast makkelijker dan in het Nederlands. Juist ja, dat las je goed. Ik denk dat we een kantelpunt hebben bereikt in onze Canadaperiode, namelijk die dat we echt ingeburgerd raken. Dat is merkbaar aan een aantal dingen.

Als eerste is de periode dat onze medekantoorbewoners ons de hemd van het lijf vragen over hoe alles in Nederland werkt voorbij. Ook het stukje waarin wij vragen hoe bepaalde dingen in Canada werken is voorbij. We zijn nu in de fase dat we mee praten over actualiteiten en het lokale nieuws volgen(bizar veel vermissingen en verkiezingen in aantocht).

Het volgende kenmerk is het feit dat Adaja en ik in steeds groter wordende mate in het Engels converseren. Waar we eerst nog vast hielden aan het Nederlands, werd dat steeds verder afgewisseld met Engelse termen. Nu voeren we veel van onze gesprekken volledig in het Engels, ook als er geen mensen bij zijn. De uitzondering is de bus. Hoe mooi is het om opmerkingen te kunnen maken over mensen hier zonder dat ze dat kunnen verstaan?

Een ander punt van inburgering is het opbouwen van een sociaal netwerk. Via de kerk hebben we al aardig wat mensen leren kennen. We worden uitgenodigd voor jongerenavonden en de facebook vriendschapsverzoeken stromen binnen. Op kantoor kennen we de meeste namen ondertussen en vrijwel iedereen kent ons. Ook verschillende buschauffeurs beginnen ons te herkennen. Dat is fijn want dan hoef je niet je handschoenen uit te trekken om je buskaart uit je mobielhoesje te peuteren. 

Ook beginnen we meer de nuances van de Canadese beleefdheid te kennen. Ik vraag me namelijk sterk af of alles wat we aan vriendelijkheid aangeboden krijgen helemaal oprecht is. Ik bedoel, dat zou gewoon te perfect zijn. Iemand van de kerk legde uit dat we alles met een korreltje zout mogen nemen. Mar hoe groot die korrel is, dat kon hij dan ook weer niet uitleggen. Geen misbruik van maken, dat is het devies.

Ondertussen hebben we ook het demografische en topografische gedeelte van onze verkenningstocht van Winnipeg uitgebreid. Waar we eerst alleen bus 163 hadden en daar 40 minuten als zombies uit het raam staarden, hebben we andere routes gevonden. Ook gemerkt dat die voor geen meter werken maar dat terzijde. We komen tot de conclusie dat het bus systeem in Winnipeg erg ingewikkeld is opgezet. Daar houden we het maar op want we hoen nog steeds de logica te vinden. Anders is het systeem namelijk geen systeem maar gewoon een gestoorde chaos. Bus 136 gaat in de ochtend twee of drie keer en dan in de avond nog een paar keer. Bus 161 en 160 rijden ongeveer vier keer per minuut, met wel 17 verschillende bestemmingen. Jammer genoeg niet in onze straat. Maargoed, we zijn er tot nu toe gekomen en niet bevroren onderweg dankzij de verwarmde bushokbankjes. Deze tochten zorgen ervoor dat we verschillende kanten van de stad zien met de bijbehorende mensen. Mensen kijken is leuk.

Laatste punt van ons inburgeringsproces is aanpassen aan de cultuur. Festival du Voyageur is een ding in deze stad. Vrijwel iedereen heeft ons verteld dat we er naartoe moesten. Braaf als we zijn hebben we dat gedaan en het was awsome. Dit festival heeft te maken met de geschiedenis van de Franse mensen die met de Aboriginals trouwden toen de stad nog een nederzetting was. Samenvatting is muziek, geschiedenis, eten, muziek, bier en sneeuw, veel sneeuw. We hebben hier onze eerste échte maple syrup op. Gegoten op sneeuw, houten stokje erin en oprollen die handel. Best lekker. Ook de poutine hebben we geproefd (patat met gravy, kaas en nog iets) en als toetje hadden we een echte beavertail, een lap gefrituurd deeg met een topping die je zo gek kan maken als je zelf wilt. Het was erg gezellig en leuk om mee te maken.

Vandaag zijn we precies vier weken in Canada. van de elf. Wauw dat gaat snel!

Leuke mensen, er zijn nog zo veel mooie verhalen m te vertellen want we maken hier zo veel leuke dingen mee. Vertel maar eens hoe het daar gaat. Laat een reactie achter en als je een mail wilt als er nieuwe blogs zijn, dan kan je je dus gewoon zelf inschrijven op de mailinglijst. :) Kwam ik dus ook net pas achter.
Ennubenikmoeengaikslapen. Doei.