Bye Nederland, Hello Canada

Met een zucht neem ik mijn laptop op school en leun achterover. Ik ben berekend op de wiebel die komt en waar ik binnen deze vijf dagen dat we nu hier zijn al verliefd op ben geworden en een innige band mee heb opgebouwd. Ik kijk over het randje van mijn scherm naar Adaja die bezig is met haar schoolwerk op de bank die je niet meer loslaat uit zijn omarming als hij eenmaal zijn vreemde stof om je lichaam heeft genesteld.
Dit is onze derde dag in Canada, als je de maandag dat we hier aankwamen meetelt. Wat een avonturen hebben we beleeft sinds die tijd. En wat een avontuur was het om hier te komen!

Dit avontuur begon op een warme zomerdag in de laatste schoolweek van het vorige schooljaar. Buiten scheen een felle zon, maar in het lokaal was het erg koud en de enkeling met lange mouwen die daar buiten nog spijt van had gehad, prees zich nu gelukkig. Meneer V, laten we hem even zo noemen, stond voor de klas en sprak ons toe in zijn typische stemgeluid. Hij gebruikte alle tijd die hij had en hoewel zijn informatie misschien nuttig was, toch luisterde ik maar half. Dat was ook niet erg want meneer gebruikt dubbel zoveel woorden en als een goed verstaander maar een half woord nodig had, dan hoorde ik met een half woord toch nog dubbele informatie. Ik was in gedachten maar met een ding bezig, namelijk het vinden van een afstudeermaatje. Als ik om me heen keek zag ik veel koppels en hoorde ik veel verhalen over mensen die samen naar prachtige verre landen wilde, maar ik wist alleen dat ik ver weg wilde, maar waarheen en met wie was voor mij een duistere onzekerheid.
Aan het einde van het monoloog van meneer V besloot zijn collega er vaart in te brengen en vroeg de groep wie er al een maatje had. De zee van armen in de lucht liet zien dat de vraag andersom beter gesteld kon worden. Drie handen gingen in de lucht. Oef. Op de achtergrond begon westernmuziek te spelen en de spanning steeg..

Ik hoef niet uit te leggen wat er hierna is gebeurd, want dat kunt u zelf wel invullen aan de hand van de naam en de foto bij deze blog. Ik heb gewonnen. Adaja is namelijk echt de beste persoon om mee af te studeren in een ver vreemd land. Op 25 Januari vertrokken wij saampjes in de richting van Winnipeg, Canada. Meteen het eerste vliegtuig besloot kapot te gaan en met een dik uur vertraging landden we op Frankfurt Airport. Hard, heel hard hebben we gerend. Echt letterlijk het halve vliegveld over, door de controle, nog een keer door pootjes, een lift, trap, een loopband en bijna-botsingen met mensen kwamen we bij de gate van Air Canada. We waren de allerlaatsten die aan boord gingen, maar we waren aan boord! Tot ons grote genoegen zaten we bij de nooddeur en hadden we geen stoelen voor ons en heerlijk veel beenruimte. Ik kan vertellen over de maaltijd met kip, de aardige meneer uit Bulgarije naast ons, de spelletjes en de films op het entertainmentsysteem, maar dan is er zo weinig meer te vertellen als we terug komen. De overstap in Toronto was er een vol verrassingen. Niet heel vol trouwens. Eigenlijk maar een grote verrassing. Die ook niet echt een verrassing meer was.
Door de vertraging van het eerste vliegtuig was onze bagage niet op tijd in het andere vliegtuig gekomen en was deze dus nog aan de andere kant van de oceaan. Die hadden we kunnen zien aankomen, maar toch was het erg jammer.

Na een paar plezierig verstaanbare mensen en een formulier bij de bagagebalie gingen we op weg naar Winnipeg. Weer hadden we het geluk van de nooduitgang en dat was in dit vliegtuig echt heel fijn, want het was bijzonder intiem opgezet. Ondertussen waren we ontzettend gaar geworden want we waren al bijna 24 uur wakker. Tenminste, 24 uur actief, want ik had die nacht niet echt geslapen. Adaja lag opgekruld als een hondje tegen het raam maar ik keek naar buiten en zag mijn eerste glimpjes Manitoba en Winnipeg. Samenvatting: wit. Alles was wit. Natuurlijk vond ik dat toen nog spannend. Nu is de lol al van de sneeuw af. 

In Winnipeg zijn we meteen naar de bagagemensen doorgelopen en hebben we onze formulieren voor vermiste bagage opgegeven. Die vriendelijke meneer putte zich uit in verontschuldiging en bood ons een toiletasje van Air Canada aan met wat spulletjes waarmee we de eerste tijd door zouden kunnen komen. Meten daarna ontmoetten we Sarah, onze begeleidster hier. Samen met haar zoontje kwam ze ons ophalen van de luchthaven. In haar auto die ik graag eens zou willen wassen reden we richting swan lake bay nummer 69. Al rijdend kwam ik erachter dat het beginnen van een car wash hier gewoon geen zin zou hebben. Ook kwam ik erachter dat sneeuw hier niet alleen normaal is, het is ook geen probleem. In Nederland wordt er gestrooid en geschoven voor elke minimeter sneeuw, maar hier rijd iedereen er met zijn winterbanden en verschrikkelijk smerige auto’s overheen. Verder dacht ik eerst dat alles hier anders was, maar gelukkig zag ik een Esso en een Ikea. Dat herkende ik! In geval van heimwee zal ik naar de Ikea gaan en daar in een bed gaan liggen.

Maargoed, daar waren we, swan lake bay. Een rode auto met een sneeuwlaag van ongeveer 30 cm en verder niemand die antwoord gaf op de bel. Nog geen twee minuten later kwam onze huisbaas aangereden met zijn twee dochters. Eentje nam hij mee naar binnen en hij liet ons snel ons huisje zien. Dochtertje Thea deed me denken aan tijgertje uit de verhalen van Winnie the Pooh. Niet lopen, maar alleen rennen en op de bedden springen. Erg vrolijk. Ik hoor haar nu ook boven mijn hoofd rennen.
Meneer liet ons alleen en met onze handbagage liepen we door onze kamertjes. Een ruime keuken met een minuscuul raampje, een kleine badkamer, twee slaapkamers, en heerlijk ruime huiskamer met een bank, tafeltje, twee leun/wiebelstoelen, een tv-meubel met tv en een behoorlijk hoeveelheid stof. Daar zaten we dan, met onze tas. Een beetje verloren namen we plaats op de bank en stoel. Volgens onze luid roepende biologische klok was het ruimschoots tijd om naar bed te gaan, maar volgens de klok was het net etenstijd. Van de vooruitdenkende Sarah hadden we muffins (Tim Hortons) gekregen en daar hebben we er een van gegeten. De moeder van Susanne, onze huisbaas-vrouw, kwam nog even langs om te controleren of het goed ging met ons. Aan haar hebben we de wifi-code gevraagd om alle leuke mensen die in Nederland op een oor lagen te whatsappen dat wij hier aangekomen waren. Toen dat gebeurd was hebben we elkaar aangekeken, geknikt en toen een slaapkamer uitgezocht.

Dat was onze eerste ontmoeting met Canada. Meer over onze nadere kennismaking volgt spoedig.