Kantoor, vrieskou, museum en ijshockey
Door: Adaja
Blijf op de hoogte en volg Marianne
14 Februari 2016 | Canada, Winnipeg
Iedereen die geen tijd of zin heeft om meer dan dit te lezen heeft hiermee een aardig beeld gekregen, voor de rest die toch wat meer achtergrond informatie wil, hier komt het dan.
Om 09:00 uur hadden we afgesproken om op het kantoor te zijn, zodat we nog even met Sarah wat afspraken konden maken. Dus stipt 08:00 uur stonden wij ingepakt in onze winterjassen klaar om naar buiten te gaan. De bushalte is nog geen vijf minuten lopen van ons huis vandaan, maar zonder muts zouden in die vijf minuten gerust je oren kunnen bevriezen. We hebben nu al bijna elke dag meegemaakt dat de bus zo’n tien minuten te laat kwam. Voor de mensen die bij de bushalte wonen moet het een komisch gezicht zijn, twee meiden waarvan één (Marianne) ijverig rondjes blijft lopen op een paar vierkante meter en waarvan de ander (Adaja) zo stil staat als een sneeuwpop, allebei in de hoop warm te blijven. Wanneer het zo’n -23 graden is en het ook nog waait, daalt de gevoelstemperatuur drastisch naar de -35 tot -40 graden. Als je met de temperaturen buiten bent, begint alle onbedekte huid na een minuut te prikken en branden. Als je langer buiten moet staan, omdat de bus er nog steeds niet is, wordt je gezicht zo gevoelloos dat je het af en toe even aanraakt om te kijken of het er nog wel is. Je haren bevriezen door het condens van je adem en je tenen beginnen ook pijn te doen. Oftewel, wij zijn niet gemaakt om in deze temperaturen te staan wachten op die vertraagde bus. Gelukkig is het in de bus wel lekker warm en is er waar wij instappen meestal nog genoeg ruimte om te zitten. Na ongeveer 40 minuten komen we bij de halte vlakbij ons kantoor aan en wandelen we snel het gebouw binnen. Met de snelheid van een achtbaan schiet de lift naar de vierde verdieping waar het kantoor van Macdonald Youth Services is. Net toen we achter onze bureaus zaten, kwam Sarah binnen lopen en hebben we het een en ander doorgesproken over ons onderzoek (niet zo interessant om hier uitgebreid te beschrijven). De rest van de dag zijn we bezig geweest met ons plan van aanpak en een begin gemaakt met ons literatuuronderzoek. Tussendoor kwamen er regelmatig mensen binnen lopen om zichzelf voor te stellen en de Nederlandse meiden welkom te heetten. We hebben het geloof ik wel met tien mensen uitgebreid over het weer gehad, want dat is nou eenmaal een “hot” item hier. Iedereen op het kantoor is ontzettend aardig, het stereotiep dat Canadezen vriendelijk en beleefd zijn klopt tot nu toe best goed.
Het vroege opstaan, de kou, de nieuwe indrukken, het in het Engels praten en het onderzoek doen kost een hoop energie en op onze derde dag besloten we om thuis te blijven. Dan konden we wat uitslapen en thuis kun je ook prima achter je laptop aan het onderzoek werken. Goed plan dachten we. Ergens begin van de middag kregen we een mailtje van Sarah, ze was door collega’s op het kantoor gebeld, want de Nederlandse meiden waren nog steeds niet aangekomen! Blijkbaar hadden doomscenario’s van bevroren Dutchies door hun hoofd gespookt en belden ze ongerust met Sarah of zij iets wist. Ja vaders en moeders, jullie hoeven je dus geen zorgen te maken, we worden hier goed in de gaten gehouden. Voortaan houden we een agenda bij zodat iedereen weet of we op kantoor horen te zijn of niet, probleem opgelost.
In het weekend zijn we naar het Canadese Museum van de Mensenrechten geweest. In de korte tijd dat we in Winnipeg waren hadden namelijk al onwijs veel mensen ons aangeraden om daar heen te gaan. En gelukkig ook, want het was erg bijzonder. Het gebouw alleen al was fantastische architectuur (zie foto’s). Elke verdieping had een onderwerp en hoe hoger we kwamen hoe lichter de kleuren werden als symbool dat het steeds beter met de mensenrechten gaat. Er waren ontzettend veel verhalen over de mensenrechten in Canada, over hoe de Japannezen daar lang niet welkom waren, over hoe de indigenous people (mensen die hier van oorsprong wonen / Indianen) behandeld werden, over de 2e WO, vrouwen rechten en zoveel meer. Teveel om allemaal in één dag tot je te nemen en om hier te beschrijven. Marianne en ik hebben vooral veel gekeken en gelezen en weinig met elkaar gepraat omdat we zo vol van de verhalen zaten. Helemaal bovenin het gebouw had je een uitkijkpunt waarvan je over een heel stuk van Winnipeg heen kunt kijken. We zijn benieuwd hoe het er uit zou zien wanneer er niet overal een witte laag sneeuw overheen ligt.
Deze week zijn we naar iets heel anders geweest, namelijk een IJshockeywedstrijd. De tickets gratig gekregen van een vriendelijke collega die er zelf niet heen kon. Voor mij al een beetje bekend door de wedstrijden in Zweden, maar voor Marianne was het haar eerste keer. Helaas mocht mijn camera niet gebruikt worden omdat ze die als professioneel bestempelden. Overal in het stadium waren kraampjes met van alles te koop, van hotdogs tot suikerspinnen en van koffie tot bier. Ook wij wisten de verleiding niet te weerstaan om wat te kopen voor tijdens de wedstrijd (popcorn!). Terwijl wij nog met grote ogen het stadium aan het rondkijken waren, schalde er plotseling harde muziek door de speakers heen. De scheidsrechters kwamen het ijs op geschaatst en maakten op topsnelheid een paar rondjes. Vervolgens kwam Manitoba Moose het ijs op gestormd onder luid gejuich van het publiek. De Texas Stars die daarna in blikveld kwamen, hadden maar weinig fans om hun toe te juichen. Toen het publiek wat bedaard was, kwam er een kinderkoor het ijs op. Zij hadden de eer om het Canadese volkslied te zingen. Rondom ons werd er uit volle borst meegezongen. Een mooie blondje meid mocht het Amerikaanse volkslied zingen, wat een stem! Nu waren de spelers er helemaal klaar voor en kon de wedstrijd beginnen. Dit is geen spel voor mensen die bang zijn voor schrammen of blauwe plekken. De eerste beuk zorgde voor luid gejoel vanuit de tribunes. Al in de tweede minuut werd de eerste punt gescoord door Manitoba Moose waardoor de stemming van de toeschouwers opperbest werd. Ook Marianne en ik juichten hard mee. Het was een spannende wedstrijd waarin de Manitoba Moose en de Texas Stars vrijwel gelijk opliepen, met zo af en toe een gevecht die uit het niets leek te ontstaan. De ijshockeysticks werden aan de kant gegooid en de mannen begonnen op elkaar in te beuken alsof net hun vriendin uitgescholden werd. Met gevaar voor eigen leven sprongen de scheidsrechters er middenin in een poging om de mannen uit elkaar te trekken. Net zo plotseling als het begon, was het ook weer afgelopen en hielpen de verschillende teams elkaar om hun helmen weer terug te vinden en kon de wedstrijd weer hervat worden. Nog wat doelpunten werden gescoord, waarbij de Texas Stars maar net een punt tegen wisten te voorkomen door de doelman die de puck tussen zijn helm en kin wist te vangen. Hard als hij was, ging hij gewoon door, waar zelfs de supporters voor het andere team voor konden klappen. In de pauzes tussen de rondes door werd er ook voor genoeg entertainment gezorgd. De kiss cam en muscle cam zorgden voor leuke beelden en na de eerste ronde kwamen er teams van kinderen niet ouder dan zes jaar die met z’n allen achter de puck aan schaatsten.
Uiteindelijk was het 6 - 6 toen de tijd op was. Met drie in plaats van vijf man per team werd de wedstrijd vijf minuten verlengt. Hoewel het heel wat rustiger op het ijs was, werd er niet gescoord en moesten de mannen penalty’s nemen. Helaas bleken de Texas Stars hier een tikkeltje beter in te zijn en wonnen ze van “ons” team. Opgetogen en zeker van plan om nog een keer te gaan, zochten wij de bus op die ons terug naar onze kelder zou brengen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley