Shopping adventure

Terwijl ik dit typ, is de eerste week in Canada alweer ruim voorbij. Een week vol met nieuwe ontmoetingen, nieuwe plekken en nieuwe ervaringen. Laat ik het verhaal oppakken waar Marianne de afgelopen blog gestopt is: de eerste echte dag in Canada.

Na een lange nacht slapen werden we wakker in onze ietwat koude kelder. Ons ontbijt bestond uit een geroosterde toast. Gelukkig is het brood hier van zichzelf zoet, want we hadden niets om er op te smeren. Hoogtijd om boodschappen te doen dus. Sarah had ons verteld over een Safeway die in de buurt zou moeten zijn. Google maps is onze held in deze vreemde stad, dus we wisten al snel waar we heen moesten. Een eerste ervaring met de bus leek ons ook wel leuk, dus na wat gezoek pakte we ons dik in en gingen op weg naar de bushalte. De kou viel wel mee, hoewel het toch nog zo’n tien graden verschil met Nederland is. De bus kwam netjes op tijd aan en wij stapten met goede moed in. De buschauffeur bevestigde vriendelijk dat we gerust contant mochten betalen, maar hoe ik ook zocht er was geen gleufje voor papiergeld, alleen voor muntgeld. Door te wapperen met een twintig dollar biljet begreep de chauffeur dat we geen muntgeld hadden. Of het aan het overduidelijke Nederlandse accent van ons lag of dat de man de stereotype vriendelijkheid van Canada was weet ik niet, maar we mochten zonder betalen meerijden. Onderweg was er niet veel te zien, want de ramen van de bus waren zo smerig dat je er niet doorheen kon kijken. Gelukkig wordt er door een elektronische stem en oplichtende woorden duidelijk aangegeven wat de volgende halte is en kwam dat overeen met wat ik in mijn mobiel gezet had.

De Safeway was snel gevonden. Bij binnenkomst waren we wat overweldigd door de grote van de winkel en de hoeveelheid producten die er te koop waren. Er stonden niet alleen bij binnenkomst mandarijnen, maar ook op nog twee plekken verderop (wat later sinaasappels bleken te zijn). En zo nog wel meer groenten die blijkbaar meer dan één plek nodig hadden. De ene groente glinsterde nog harder dan de andere, ze leken wel met de hand opgepoetst te zijn. Na ruim een uur zoeken naar de juiste producten, kwamen we bij de kassa aan. Een vriendelijke man vertelde ons zonder blikken of blozen hoeveel we moesten betalen. Het bedrag dat op zijn kassa stond deed mij toch wel even twee keer slikken voordat ik mijn bankpas in het gleufje stopte. ERROR, USE THE MAGNETIC STRIPE… Gehoorzaam als ik ben, haal ik mijn pasje langs het magnetische gleufje. ERROR, CARD IS NOT IN USE. Nog een paar keer proberen dan, maar helaas het ding wilde niet meewerken. Na een stuk of zes keer kwam de caissière me te hulp, maar tevergeefs ook hij wist niet waarom het niet werkte. Als hij er niet zo op aangedrongen had om het keer op keer te proberen, had ik het al lang bij de normale pinautomaat geprobeerd. Uiteindelijk bleek dat dan ook echt nodig te zijn. Met het zweet in mijn handen, voornamelijk omdat een winterjas, sjaal en muts te warm zijn binnen, liep ik naar het pinautomaat. Geen flauw idee welke knoppen ik moest gebruiken probeerde ik wat uit. De eerste keer lukte niet, ondertussen werd ik toch flink zenuwachtig, het zou me toch niet gebeuren dat ik hier straks zonder geld kwam te zitten? De tweede keer proberen was het raak. Het apparaat spuugde mooie groene biljetten uit en gaf me ook mijn pas weer netjes terug. Er had zich ondertussen een flinke rij gevormd achter Marianne, die bij de boodschappen was blijven wachten. Maar ach, de Canadezen zijn zo beleefd dat ze rustig blijven wachten en zelfs nog vriendelijk glimlachen als jij ze tien minuten langer laat wachten dan nodig had geweest. Met de boodschappen in losse plastic zakjes in onze armen, liepen we opgelucht de supermarkt uit, dit keer wandelend terug naar huis. Dat wandelen opzich is al een heel avontuur. Met precisie een pad uitkiezen waarvan je denkt dat het minste glad is, kost meer moeite dan je zou denken. Ondertussen wil je eigenlijk ook om je heen kijken naar al die leuke huisjes met verschillende kleuren en vormen, maar dat is je eigen leven op het spel zetten. Marianne en ik hebben al geprobeerd of de ander niet voor je naar het pad kan kijken, maar dat was geen succes. Zonder ook maar één keer uit te glijden zijn we weer in onze kelder aangekomen. Moe van alle indrukken en de wandeling die met zware boodschappen toch best intensief was, lieten we ons zuchtend met een kop warme chocolademelk met marshmallows op de zachte bank en stoel vallen. De rest van de dag zouden we uitrusten van dit avontuur en natuurlijk de jetlag die er toch ook nog wel inzat.