De eerste week

Soo Yeeah, we hebben ons een aantal dingen gerealiseerd. Als eerste, het duurt lang om een blog te schrijven. Veel langer dan dat we eraan kwijt willen zijn. Als tweede, we willen jullie wel op de hoogte houden en gezien het aantal vragen wat ons elke dag bereikt zijn jullie erg nieuwsgierig naar elke stap die we zetten. Dat waarderen we erg, maar, derde realisering, we kunnen niet elke stap beschrijven die we doen, hoe avontuurlijk die ook zijn want je weet hier nooit of je nu onderuit gaat of niet.

Daarom ga ik jullie vertellen hoe onze eerste dagen in dit prachtige maar ijskoude land zijn verlopen. Maar dan een pietsie minder gedetailleerd dan ik zou willen. Want details maken een verhaal leuk vind ik altijd. Goed, jullie zijn op de hoogte hoe eng het is om hier boodschappen te doen. Dinsdag hebben we verder doorgebracht met schoonmaken. Superleuk. Oh, en Adaja’s koffer werd bezorgd. Heel fijn voor haar. Ook wel fijn voor mij want ik mag haar pyjama aan en een paar sokken voor warme voeten.

Sarah, onze begeleidster, had ons gevraagd op welke dag we wilden beginnen. Aangezien die eerste dagen natuurlijk heel leuk zouden moeten zijn maar die van ons vooral bestonden uit glijden in de sneeuw, slapen, wennen aan het idee dat je op een heel groot avontuur bent, geen koffers en op een nare manier voor je uit zitten te staren en denken aan thuis, hadden we bedacht dat we maar snel iets nuttigs moesten gaan doen. Sarah vond dat een uitstekend plan en zou ons ophalen op woensdag. Volgens het weerbericht zou er die nacht minimaal 5 cm sneeuw vallen. Juist, cm. Dat is het echte werk. Natuurlijk was die sneeuw ook gevallen en het verkeer was dusdanig ontregeld dat Sarah er een half uur langer over deed om bij ons te komen. Het was een leuk tafereeltje, daar op de oprijlaan. Ik was aan het sneeuwscheppen, Adaja balanceerde haar drang om op haar telefoon te kijken met haar wens om warme vingers te hebben. Sarah mailde dus naar mijn telefoon, maar ik was aan het sneeuwscheppen. Wat trouwens geen enkel effect had want alles sneeuwde meteen weer dicht. Dat was onze eerste introductie met het Canadese weer. Sarah nam ons mee in haar auto en toerde door Winnipeg. Ze liet ons verschillende kantoren zien van MYS, vertelde ons alles over het sociale werk in Manitoba en het werk wat deze organisatie doet. Wij vroegen haar de hemd van het lijf over alles wat we wilden weten. We hebben de belangrijke papieren getekend die goedgekeurd moeten worden voordat we echt mochten beginnen. Ze dropte ons ergens in de kelder van een kerk waar MYS ook een kantoor heeft bij twee gezellig kletsende vrouwen terwijl ze zelf een vergadering had. Deze dames wisten heel veel en we hebben verschrikkelijk veel onderwerpen besproken. Vergelijken hoe Nederland is naast Canada, reizen, ons onderzoeksonderwerp, en nog veel meer. Erg gezellig. Daarna hebben we met Sarah gelucht waarna ze ons op de bus zette. Natuurlijk zijn wij best slimme meiden, niemand die dat ontkent. Maar we zijn niet uitgestapt bij de halte waar we eruit moesten. We zijn doorgereden tot we de haltenamen herkenden. Waarvan kenden we die? Van het boodschappen doen. We waren bij de supermarkt en moesten dus vrolijk een half uur terug strompelen door de sneeuw. Ik heb ’s avonds gebeld naar de bagagelijn en kreeg een meneer aan de telefoon die mij beleefd vertelde dat mijn bagage nog steeds foetsie was. Dat was minder mooi. Maar prachtig was wat hij van mijn achternaam maakte.
Donderdag hebben we fijn uitgeslapen. Ik in ieder geval. Want mijn bed ligt echt lekkerder dan dat van Adaja. We hebben gepland wat we moesten doen die dag en zijn op pad gegaan. Eerst een buskaart kopen bij de Safeway en dan helemaal naar de andere kant van Chancelor drive(aflopen zou minstens een uur kosten en wij wonen vrij perfect in het midden) waar een goedkopere supermarkt zou zijn; Superstore. En dat was het. Wat een enorme winkel is dat! We waren inderdaad een stuk goedkoper uit dan bij de Safeway, wat een opluchting betekent voor ons budget. Verder hebben we die dag puzzels gespeeld en hebben we geconcludeerd dat het bus systeem hier erg vervelend is. De bussen lijken heel onregelmatig te rijden en bij de meeste bushaltes is geen kaart te vinden van de bus route of op welke tijden hij zou moeten komen. Daarom zijn we toch maar weer gaan lopen.
Vrijdag is Adaja op onderzoek uit gegaan voor haar klimpartijen. Ze heeft een hal gevonden bij de universiteit waar ze kan klimmen en nu heeft ze om de zoveel dagen spierpijn. Die dag heb ik gewerkt aan ons plan van aanpak. Gaap.

Zaterdag zijn we opnieuw naar de Superstore afgereisd. Alles is hier een reis. Alle afstanden zijn groter. Behalve de afstanden in onze badkamer. Die blijft klein. Maargoed. Aangezien ik al een heel aantal dagen in dezelfde kleren liep, heb ik in de superstore wat nieuws gekocht. En nieuwe sneeuwlaarzen. Voor het eerst sinds ik in Canada was had ik warme en droge voeten terwijl ik buiten was.  De rest van de dag hebben we besteed aan het uitzoeken van een kerk, het wassen van kleding en het verder schoonmaken van ons huisje. In de vond zijn we naar een ijs show geweest. Adaja gaat daar nog foto’s van online zetten.
Zondag zijn we naar de kerk geweest. Dat klinkt makkelijker dan dat het is. Bussen rijden er niet op zondag, dus we moesten lopen. 26 minuten, volgens de planner. We gingen ruim een halfuur van te voren weg en liepen richting de grote weg. In de sneeuw en het ijs. Lopen is dus meer klimmen en glijden op de meeste stukken. Gelukkig had ik mijn nieuwe laarzen aan en ging dit dus een stuk beter dan voorheen. Om bij de kerk te komen moesten we een grote weg oversteken en vervolgens langs diezelfde weg verder gaan. In de zomer zou dit vast geen probleem geweest zijn, maar in de winter, nu dus, ligt er minstens een meter sneeuw en bevroren modder naast de weg. Niemand weet precies waar de weg begint of eindigt en lopen was daar dus niet echt een optie. De enige andere manier was een woonwijk ingaan en hopen dat we via die weg weer bij de kerk uit zouden komen. Verkeerd gehoopt. De weg in de woonwijk draaide al heel snel 180 graden van onze gewenste richting af. Toen kwamen we bij een weiland. Aan het einde van het weiland leek een treinspoor of een weg te zijn die ons misschien terug zou brengen in de buurt van de kerk. Omdat we het koud hadden, er niemand in de buurt was en we geen zin hadden om nog verder uit de route te gaan zijn we het weiland in gestapt. Meteen stonden we tot halverwege onze kuiten in de sneeuw. Hoepakeetje. Lopen door zo’n hoop sneeuw is best heel grappig. Ik denk dat het er vooral heel grappig uit heeft gezien. Gelukkig was er geen spoor maar een weg en aan het eind was de kerk. Mooie symboliek enzo. We waren wel laat, maar dat gaf helemaal niets. Voor mij was de dienst heel anders dan ik gewend ben, maar het was erg mooi. De mensen waren ook superaardig en we hebben met veel mensen kennis gemaakt. We hebben ook al een uitnodiging gekregen voor een jongerenweekend en uitnodigingen voor avonden van de young-adult groep in de kerk.

Dat was de eerste week.
Preview op de volgende blog:
- Onze eerste werkdag op kantoor
- De keer dat iedereen dacht dat we weg waren
- Ons bezoek aan het Canadese Museum van de Mensenrechten
- IJshockey (Awsome!)
- Hoe het voelt om in -22 graden 10 minuten op de bus te wachten

Oh, en mijn koffer is gekomen. Eindelijk.

Ennnnnn, als je graag een mail wilt hebben als er weer een nieuwe blog is, dan kan dat! Laat even een reactie achter en vermeld daarin je mailadres.